1999 gebeurde het bij mij..…toen werd ik past echt besmet met het fotografievirus... 

Een paar maanden daarvoor had ik een camera gekocht, ik wilde ook van die prachtige foto's gaan maken die je op internet voorbij zag komen.

Dat moest met zo'n goede camera geen probleem meer zijn...

Dat viel ff tegen...

Ik ben niet zo van de boekjes, dus eerst de hele handleiding doorspitten was niks voor mij. Ik wilde leren door te doen. Dus ik deed maar wat...en de resultaten bleven uit.

Onscherpe nietszeggende foto's die ik sowieso niet durfde te tonen op social media..

Wat een domper op de feestvreugde was dat...

Een ding was duidelijk...dit ging m niet worden in mijn eentje. Ik moest hulp hebben. Een online cursus is niks voor mij. Ik moet persoonlijk begeleiding hebben. Iemand die mij het voordoet. Iemand die mij even haarfijn die knopjes uitlegt....dus ik gaf mij op voor een cursus Fotografie.

 

Wat haalde ik veel plezier en energie uit mijn nieuwe hobby. Eindelijk had ik iets gevonden wat echt iets voor mij was. Tijdens de cursus kregen we opdrachten die we dan de volgende les weer bespraken. Ik was helemaal gemotiveerd. Wel ging het nog steeds niet vanzelf en moest ik nog steeds veel zelf gaan ontdekken en uitproberen maar ik leerde in ieder geval hoe ik mij camera optimaal kon gebruiken en ik had door in een groep die cursus te volgen een stok achter de deur om er echt mee aan de slag te gaan. En ook al zeg ik het zelf;) Mijn foto's werden inderdaad aanzienlijk beter!

 

Totdat de cursus na 5 avondlessen er op zat…door de dagelijkse beslommeringen kwam het er gewoon niet meer van om op pad te gaan. Ik kwam niet meer op ideeën, had geen stok achter de deur. Iemand die me concreet een opdracht gaf waar ik wat mee kon, die me leerde, motiveerde, inspireerde om er mee aan de slag te gaan.

Ik wilde meer leren en beter worden...want voor mijn gevoel was ik er nog lang niet. Ik wilde een beetje mijn eigen stijl ontwikkelen en graag mijn foto's te delen op social media. Maar daar vond ik ze nog niet goed genoeg voor.

Ik kwam er achter dat het volgen van een basiscursus fotografie is als het behalen van je rijbewijs.... je weet technisch hoe het moet...maar daarna moet je het jezelf  echt eigen gaan maken om steeds beter te worden....

Ik moest mezelf de tijd geven....of eigenlijk de rest van mijn leven....want ook in dit vak ben je nooit uitgeleerd;)

 

Dit wilde ik anderen ook leren. Laten inzien dat je echt kan leren prachtige foto's te maken en dat je daar niet perse een hele dure camera voor hoeft te hebben. Fotografie is zoveel meer dan alleen die camera.... 

Ik wist dat er een kans zou komen. En die kwam toen ik in 2010 een vakopleiding tot fotograaf volgde en daarnaast leerde coachen en trainen. Mijn bedrijf ShootsEnzo ben ik gestart in 2013. Een bedrijf waar ik  al mijn kennis, ervaring en passie in kwijt kan. Ik maak mensen blij! Hoe leuk is dat! :)

 

Als je mij zou kennen dan zou je weten dat…

 

• Ik nogal draaikontering ben (zoals mijn man het noemt) ; ik zie het als ambitieus met een brede interesse, soms wat impulsief 😊
• Ik vegetarisch ben; niet omdat ik het zielig vindt, maar een smerig idee dat ik een beest op eet!
• Ik een doorzetter ben; ik begin altijd maandag met diëten… woensdag ben ik er al weer zat van en begin dan maandag dus gewoon weer opnieuw😉
• Ik een heel positief mens ben; ik denk in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden
• Ik heel nieuwsgierig ben naar mensen; ik vraag je het hemd van je lijf...
• Ik nogal chaotisch ben; zie het als enthousiasme, maar het klopt dat wanneer ik gekookt heb het oorlog op het aanrecht is
• Ik heel geduldig ben: het is niet voor niks dat iemand gemiddeld 7 x iets moet horen voordat het kwartje valt. Dus ik vertel het je minimaal 7 x en als je meer nodig bent doe ik dat met liefde
• Ik inspirerend ben; ik confronteer je met jezelf en je omgeving zodat jij het beste uit jezelf kan halen

 

Natasja Haandrikman

Fotocoach